Ivan Me\u0161trovi\u0107 (1883 - 1962)
Ad
TAGS
Download of bewerk de gratis afbeelding Ivan Me\u0161trovi\u0107 (1883 - 1962) voor de online GIMP-editor. Het is een afbeelding die geldig is voor andere grafische of foto-editors in OffiDocs zoals Inkscape online en OpenOffice Draw online of LibreOffice online door OffiDocs.
Hij was de meest prominente beeldhouwer van de Kroatische moderne beeldhouwkunst en een leidende persoonlijkheid van het artistieke leven in Zagreb. Hij studeerde aan de Pavle Bilini\u0107's Stone Workshop in Split en de Academie voor Schone Kunsten Wenen, waar hij werd gevormd onder invloed van de Afscheiding. Hij reisde door heel Europa en bestudeerde de werken van oude en Renaissance meesters, vooral Michelangelo, en de Franse beeldhouwers A. Rodin, A. Bourdelle en A. Maillola. Hij was de initiatiefnemer van de nationaal-romantische groep Meduli\u0107 (hij pleitte voor het creëren van kunst van nationale kenmerken geïnspireerd door de heroïsche volksliederen). Tijdens de Eerste Wereldoorlog leefde hij in emigratie. Na de oorlog keerde hij terug naar Kroatië en begon een lange en vruchtbare periode van beeldhouwen en pedagogisch werk. In 1942 emigreerde hij naar Italië, in 1943 naar Zwitserland en in 1947 naar de Verenigde Staten. Hij was een professor in de beeldhouwkunst aan de Syracuse University en vanaf 1955 op de Universiteit van Notre Dame in South Bend, Indiana.
De meeste van zijn vroege werken met symbolische thema's werden gevormd in de geest van de Secession, waarvan sommige, zoals de goed van het leven, laat impressionistische rusteloze oppervlakken zien die zijn gemaakt onder invloed van Rodin's naturalisme, en de tweede, die de nationale mythe doet herleven, wordt gestileerde monumentale kunststoffen (Kosovo-cyclus, 1908-1910). Voor de Eerste Wereldoorlog verliet hij de pathetische epische stilering en uitte hij steeds emotionelere toestanden, zoals blijkt uit de houten reliëfs van bijbelse thema's gemaakt in een combinatie van archaïsche, gotische, secessionistische en expressionistische stijlen. In de jaren twintig en dertig overheerste de klassieke component in zijn werken. In deze periode creëerde hij een aantal openbare monumenten met een sterke plastische expressie, uitgesproken en leesbare vormen (Grgur Ninski en Marko Maruli\u1920 in Split, Andrija Meduli\u1930, Andrija Ka\u0107di\u0107-Mio\u010i\u0107 en Josip Juraj Strossmayer in Zagreb, De Boogschutteren The Spearman in Chicago). Portretten nemen een speciale plaats in in zijn oeuvre.
Me\u0161trovi\u0107 bereikte werken met een sterke plastische waarde in de constructie-sculpturale monumenten en projecten, meestal met een centrale lay-out (het mausoleum van de familie Ra\u010di\u0107 in Cavtat, het mausoleum van de familie Me\u0161trovi\u0107 in Otavice Me\u0161trovi\u0107 Paviljoen in Zagreb, Monument voor de onbekende held in Belgrado). Hij ontwierp ook een herdenkingskerk van koning Zvonimir in Biskupija in de buurt van Knin geïnspireerd door oude Kroatische kerken, een representatief familiepaleis, vandaag de Ivan Me\u0161trovi\u0107 Galerij, en gereconstrueerd renaissance versterkt herenhuis Crikvine-Ka\u0161tilac in Split.
Hij is geboren in Vrpolje, Slavonië, en bracht zijn jeugd door in de kleine Dalmatiër dorp van Otavice, de geboorteplaats van zijn ouders in de Dinarische Alpen. Zijn vader was een arme boer en schapenfokker. Op zestienjarige leeftijd werd hij als leerling aangenomen door Pavle Blini\u0107, een meester van a steen metselarij in Split.[1]
Zijn artistieke vaardigheden werden verbeterd door de monumentale gebouwen in de stad te bestuderen en zijn opleiding door de vrouw van Bilini\u0107, die lerares was op een middelbare school. Al snel vonden ze een mijneigenaar uit... Wenen die voor Me\u0161trovi\u0107 heeft betaald om daarheen te verhuizen en toegelaten te worden tot de Academie voor Schone Kunsten waar hij studeerde onder Edmund von Hellmer en Otto Wagner. Snel moest hij leren Duits vanaf het begin en aanpassen aan de nieuwe omgeving, maar hij zette door en rondde zijn studie met succes af.[2]
_1.jpg)
In 1905 had hij zijn eerste tentoonstelling met de Secession Group in Wenen, merkbaar beïnvloed door de Art Nouveau stijl. Zijn werk werd al snel populair, zelfs bij mensen als Auguste Rodin die ooit zei dat Me\u0161trovi\u0107 het grootste fenomeen is onder beeldhouwers en zelfs een grotere beeldhouwer dan hij was.[2][3] Door die populariteit verdiende hij al snel genoeg voor hem en zijn vrouw (sinds 1904), Ru\u017ea Klein, om naar meer internationale tentoonstellingen te reizen.
In 1908 verhuisde Me\u0161trovi\u0107 naar Parijs en de sculpturen die in deze periode werden gemaakt, leverden hem internationale bekendheid op. In die tijd was Ivan een vriend van de kubistische schilder Jelena Dorotka (Helene Dorotka van Ehrenwall). In 1911 verhuisde hij naar Zagreb, en kort daarna naar Rome waar hij de Grand Prix ontving voor de Servisch Paviljoen op de 1911 Rome Internationale tentoonstelling. Daar werd zijn werk geprezen als sterk en monumentaal in vergelijking met de "zachte en ineffectieve" stukken die door zijn tijdgenoten werden tentoongesteld, Hugo Lederer, Anton Hanak en Frans Metzner.[4] Hij bleef in Rome en bracht vier jaar door met studeren oud Grieks beeldhouwwerk.
Me\u0161trovi\u0107 werd een aanhanger van het Joegoslavisme en de Joegoslavische identiteit nadat hij naar Servië was gereisd en onder de indruk was geraakt van de Servische cultuur.[5] Me\u0161trovi\u0107 creëerde een sculptuur van de Servische volkslegende held Prins Marko op de Internationale Tentoonstelling in Rome in 1911, toen hem werd gevraagd naar het standbeeld, antwoordde Me\u0161trovi\u0107: "Deze Marko is ons Joegoslavische volk met zijn gigantische en nobele hart".[5] Me\u0161trovi\u0107 schreef poëzie over een "Joegoslavisch ras".[5] Degenen die de opvattingen van Me\u0161trovi\u0107 kenden, noemden hem "de profeet van het Joegoslavisme".
Tijdens de Eerste en Tweede Wereldoorlog[Bewerk]
Aan het begin van Eerste Wereldoorlog, na de moord in Sarajevo, Me\u0161trovi\u0107 probeerde terug te gaan naar Split via Venetië, maar werd afgeraden door bedreigingen tegen hem vanwege zijn politieke oppositie tegen de Oostenrijks-Hongaars autoriteiten. Tijdens de oorlog reisde hij om tentoonstellingen te presenteren in Parijs, Cannes, London en in Zwitserland. Hij was een van de leden van de Joegoslavisch Comité.
Hij was de eerste kunstenaar van Kroatische afkomst die zijn werk tentoonstelde in de Victoria & Albert Museum in Londen, 1915.[6]
.jpg)
Na de Eerste Wereldoorlog verhuisde hij terug naar huis naar de nieuw gevormde Koninkrijk van Serviërs, Kroaten en Slovenen en ontmoette de tweede liefde van zijn leven, Olga Kester\u010danek, met wie hij kort daarna trouwde. Ze kregen vier kinderen: Marta, Tvrtko, Maria en Mate, die allemaal werden geboren in Zagreb, waar Ivan en Olga zich in 1922 vestigden. Hij was een tijdgenoot en vriend van Nikola Tesla.[7] Me\u0161trovi\u0107 en zijn gezin zouden later de wintermaanden doorbrengen in hun landhuis in Zagreb en de zomermaanden in een zomerhuis dat hij eind jaren dertig in Split had gebouwd. Hij werd professor en later directeur van de Academie voor Schone Kunsten in Zagreb, en ging door met het bouwen van tal van internationaal bekende werken, evenals vele geschonken kapellen en kerken en beurzen aan kunststudenten.
Tegen 1923 ontwierp hij het mausoleum voor de Ra\u010di\u0107 Family Memorial Chapel in Cavtat, ook bekend als Onze Lieve Vrouw van de Engelen.[8] Hij creëerde ook een reeks beelden voor een nooit gebouwde Joegoslavische nationale tempel die zou zijn opgericht in Kosovo om de te herdenken Slag om Kosovo in 1389.[9]
Hij bleef reizen om zijn exposities over de hele wereld te posten: hij exposeerde in het Brooklyn Museum in New York in 1924, op Chicago in 1925 reisde hij zelfs naar Egypte en Palestina in 1927. In 1927 schreef hij een ontwerp in voor de munten van de Ierse Vrijstaat, en hoewel zijn ontwerp te laat arriveerde om in overweging te worden genomen, werd het in 1965 aangenomen als het zegel van de Centrale Bank van Ierland.[10]
Tijdens het april oorlog in 1941 woonde Me\u0161trovi\u0107 in Split. Na te zijn gewaarschuwd door romanschrijver en minister van de Onafhankelijke Staat Kroatië (NDH) Mijl Budak dat de Kroatische autoriteiten zijn veiligheid in Split niet konden garanderen, verhuisde hij in september 1941 naar Zagreb.[11] Me\u0161trovi\u0107 en schilder Jozo Kljakovi\u0107 werden gearresteerd door de Usta\u0161e in Zagreb op 7 november 1941, zogenaamd vanwege de vrees van het regime dat de twee zouden emigreren. Hij zat uiteindelijk drie en een halve maand in de Savska Cesta-gevangenis. Met hulp van aartsbisschop Aloysius Stepinac en vervolgens de Vaticaan hij werd vrijgelaten, op voorwaarde dat hij naar Venetië zou reizen om de Onafhankelijke staat Kroatië paviljoen aan de Biënnale van Venetië. Van daaruit verhuisde hij naar Rome, waar hij verbleef en werkte bij de Pauselijk Kroatisch College van St. Jerome. Hij werd hier gesponsord door Fra Dominik Mandi\u0107, en tijdens zijn verblijf in de stad werd ontvangen door Paus Pius XII. In juli 1943 kreeg Me\u0161trovi\u0107 een visum voor Zwitserland via NDH-diplomaat Stijepo Peri\u0107 en daarheen verhuisd. Niet zijn hele familie slaagde erin te ontsnappen \u2014 zijn eerste vrouw Ru\u017ea stierf in 1942 en velen van haar Joodse familie zijn vermoord in de Holocaust. Later werd zijn broer Petar gevangengenomen door de communisten voor het publiekelijk adviseren van Ivan om niet terug te keren naar het land.[12] Maarschalk Josip Broz Tito's regering in Joegoslavië nodigde uiteindelijk Me\u0161trovi\u0107 uit om terug te keren, maar hij weigerde dit te doen. In 1946, Syracuse University bood hem een hoogleraarschap aan en hij verhuisde naar de Verenigde Staten. Hij werd de eerste kunstenaar van Kroatische afkomst die zijn werk tentoonstelde in de Metropolitan Museum of Art in New York City in 1947.[6]
Vanaf 1951 begon hij bijdragen te leveren aan het Kroatische emigrantenblad Hrvatska revija, die later zijn memoires zou publiceren.[13] Hij ontving de Amerikaanse Academie van Kunsten en Letteren' Gold Medal voor beeldhouwkunst in 1953.[14]President Dwight D. Eisenhower persoonlijk de ceremonie van 1954 voorzaten waarbij Me\u0161trovi\u0107 het Amerikaanse staatsburgerschap werd verleend. Hij werd later professor aan de Universiteit van Notre Dame in 1955.[3]
Eind januari 1951 sloot Me\u0161trovi\u0107 zich aan bij de Amerikaanse campagne voor de vrijlating van aartsbisschop Stepinac uit de gevangenis.[15]
Afgelopen jaren[Bewerk]
Voordat hij stierf, keerde Me\u0161trovi\u0107 nog een laatste keer terug naar Joegoslavië om de gevangengenomen kardinaal te bezoeken Stepinac en met Tito. Op verzoek van verschillende mensen uit zijn thuisland stuurde hij 59 beelden uit de Verenigde Staten naar Joegoslavië (waaronder het monument van Petar Petrovic-Njegos), en in 1952 ondertekende hij zijn Kroatische landgoederen aan de bevolking van Kroatië,[16] waaronder meer dan 400 sculpturen en talrijke tekeningen. Bij zijn terugkeer zwoer hij aan zijn collega-schilder Jozo Kljakovi\u0107 dat hij niet naar het land zou terugkeren zolang de communisten aan de macht waren.[17]
Twee van zijn kinderen gingen hem voor. Zijn dochter Marta, die met hem naar de VS verhuisde, stierf in 1949 op 24-jarige leeftijd.[citaat nodig] Zijn zoon Tvrtko, die in Zagreb bleef, was 39 toen hij stierf in 1961.
In 1960 kreeg hij een lichte beroerte die zijn gezichtsvermogen aantastte. In 1961, zijn memoires, Gebruik de politiek\u010dke ljude i doga\u0111aje (Reminiscences of Political People and Events), werd gepubliceerd door de Kroatische uitgeverij van emigranten Hrvatska revija (Kroatische recensie) in Buenos Aires, Argentinië. In 1969 werden ze uitgegeven door Matica hrvatska in Zagreb.
Na het maken van vier kleisculpturen om zijn kinderen te herdenken, stierf Me\u0161trovi\u0107 begin 1962, op 79-jarige leeftijd, in South Bend, Indiana. Zijn uitvaartmis werd opgedragen door de bisschoppen van \u0160ibenik, Josip Arneri\u0107, en bisschop van Split-Makarska Frane Frani\u0107.[18] Zijn stoffelijk overschot werd begraven op een mausoleum in zijn ouderlijk huis van Otavice. De communistische Joegoslavische autoriteiten hadden de familie Me\u0161trovi\u0107 oorspronkelijk beloofd dat zijn stoffelijk overschot zou kunnen rusten in de kathedralen in Zagreb en Split. Toen zijn stoffelijk overschot eenmaal in Joegoslavië was aangekomen, kwamen de autoriteiten echter terug en lieten dit niet toe. Nadat communistische functionarissen tussenbeide kwamen tijdens zijn begrafenis, Mate Me\u0161trovi\u0107 scherpe kritiek op het niveau van godsdienstvrijheid in het land.[19]
Zijn zoon, Mate, is een Kroatisch-Amerikaanse diplomaat, universiteitsprofessor en redacteur bij Tijd magazine, die als luitenant diende in het Amerikaanse leger PsyWar.[citaat nodig] Later was hij voorzitter van het Kroatische Nationale Congres en lobbyde hij namens de Kroatische zelfbeschikking in Washington, DC, West-Europa en Australië, en was plaatsvervanger in de Kroatisch parlement, een lid van de Kroatische delegatie naar de Raad van EuropaEn Interparlementaire Unie. Hij diende ook als ambassadeur bij het ministerie van Buitenlandse Zaken.[citaat nodig]
De kleinzoon van mij\u0161trovi\u0107 Stephen is een Amerikaanse professor sociologie aan de Texas A&M en auteur van verschillende boeken.
Reputatie en erfenis[Bewerk]
Zijn sculpturale krachten komen tot uiting in de lyrische en dramatische expressie van het menselijk lichaam. Critici in Europa en de Verenigde Staten beoordeelden hem hoog in de eerste helft van de 20e eeuw. Hij is een van de meest prominente Kroatische kunstenaars wiens werk soms wereldwijde erkenning heeft gekregen.
Professor Miljenko Jurkovic van the Universiteit van Zagreb stelt hij:
- is de meest bekende moderne Kroatische beeldhouwer. Zijn werken combineren verschillende invloeden, zowel monumentaal als poëtisch. Hij beeldhouwde in steen, brons en hout, waarbij hij een breed scala aan thema's bestreek en zich uitbreidde naar religieuze, portretten en symbolische thema's.[20]
Historici Wojciech Roszkowski en Jan Kofman rapporteren: "Me\u0161trovi\u0107's sculptuur van de 1389 Slag om Kosovo Veld won de eerste prijs op een internationale tentoonstelling in 1911, en critici prezen hem als de grootste beeldhouwer van de moderne tijd."[21]
Auguste RodinDe evaluatie werd vaak geciteerd: "Me\u0161trovi\u0107 was het grootste fenomeen onder de beeldhouwers" van zijn tijd.[22]
Alonzo Lansford, redacteur van Arts Magazine in New York City, besprak de Mestrovic-show van 1947 in de Metropolitan Museum of Art. Hij schreef: "Het is daarom buitengewoon belangrijk dat hij door Amerikaanse beeldhouwers van alle scholen bijna unaniem wordt vereerd als een van de grootste levende beeldhouwers."[23]
Gratis afbeelding Ivan Me\u0161trovi\u0107 (1883 - 1962) geïntegreerd met de OffiDocs-webapps
