Małżeńska błogość Nala i Damayanti: Folio z Nala

TAGI

Pobierz lub edytuj darmowe zdjęcie The Marital Bliss of Nala and Damayanti: Folio z serii Nala-Damayanti dla edytora internetowego GIMP. Jest to obraz, który jest ważny dla innych edytorów graficznych lub fotograficznych w OffiDocs, takich jak Inkscape online i OpenOffice Draw online lub LibreOffice online firmy OffiDocs.

Na tym obrazie, opartym na poemacie Shrisharsha, Naishadhacharita, opisane jest małżeńskie szczęście Nali i Damayanti. Jest to jeden z większej grupy obrazów, które pozostały niedokończone, ale mimo to należą do najwybitniejszych dzieł pierwszej generacji po Manaku i Nainsukh. Nala pojawia się trzy razy. Po lewej próbuje wciągnąć swoją narzeczoną do łóżka; w środkowej scenie bawi się, obserwując, jak Damayanti opiekuje się siedmioma służącymi; po prawej stronie wchodzi do wnętrza pałacu. O artyście Pierwsze pokolenie po Manaku i Nainsukh: Fattu, Khushala, Kama, Gaudhu, Nikka i RanjhaActive na wielu kortach regionu Pahari, głównie w dolinie Kangra, ok. 1740. 20131830\u2019; synowie Manaku (Fattu i Khushala) i Nainsukha (Kama, Gaudhu, Nikka i Ranjha) Czterech synów Nainsukha i dwóch synów Manaku jest znanych jako pierwsze pokolenie po Nainsukh i Manaku. Opierając się na spuściźnie artystycznej ich dziadka Pandita Seu i ich ojców, sześciu młodszych artystów pozostawiło po sobie rozległą twórczość, która świadczy o konsekwentnej wizji artystycznej rodziny i jednolicie imponującym dorobku. Stosunkowo mały dwór, taki jak Guler, rodzinny dom w Himachal Pradesh, nie był w stanie zapewnić utrzymania tak wielu utalentowanym artystom. Nainsukh opuścił atelier około 2019 r.; najpierw pracował w Jasrocie, potem w Basohli, a ostatecznie dołączył tam jego siostrzeniec Fattu i jego najmłodszy syn Ranjha. W regionie istniało wiele małych dworów, które dawały możliwości utalentowanym malarzom poszukującym nowych możliwości. Zaskakująco niewiele wiadomo o autorstwie poszczególnych serii obrazów, a prac nie można śmiało przyporządkować konkretnym artystom. Wpływ wielkoformatowej serii Bhagavata Purany wyprodukowanej przez Manaku można zobaczyć w mniej udanej serii przedstawiającej ten sam temat przypisywany jego synowi Fattu. Twarze są bardziej kanciaste, a sceny są rutynowo umieszczane na monochromatycznym tle. Atmosfera ewokowana w tekstach nie jest realizowana aż tak wyraźnie, jak w pracach Manaku. Wydaje się, że styl rodzinny stopniowo przechodził z przejściowej fazy Seu-Manaku w kierunku wyrafinowanego słownictwa Nainsukh, charakteryzującego się darem precyzyjnej obserwacji, absolutnie pewną ręką i wyjątkową umiejętnością przekazywania ludzkich emocji. Seria Gita Govinda z około 1740 roku, seria Bhagavata Purana z około 1775 roku, seria Ramayana z około 1780 roku oraz późniejsze dodatki i inne prace przypisywane artystom pierwszego pokolenia dokumentują te zmiany najbardziej imponująco. Stanowią kulminację malarstwa Pahari, a dzięki zaskakującemu połączeniu sennego liryzmu i realizmu są jednymi z najbardziej urzekających indyjskich obrazów.

Darmowe zdjęcie Małżeńska rozkosz Nala i Damayanti: Folio z serii Nala-Damayanti zintegrowane z aplikacjami internetowymi OffiDocs