Dan Flavin (1933 - 1996)
Ad
TAGI
Pobierz lub edytuj darmowe zdjęcie Dana Flavina (1933 - 1996) do edytora internetowego GIMP. Jest to obraz, który jest ważny dla innych edytorów graficznych lub fotograficznych w OffiDocs, takich jak Inkscape online i OpenOffice Draw online lub LibreOffice online firmy OffiDocs.
„Można nie myśleć o świetle w rzeczywistości, ale tak myślę. I jest to, jak powiedziałem, najprostsza, otwarta i ukierunkowana sztuka, jaką kiedykolwiek znajdziesz”. ~Dan FlavinDaniel Nicholas Flavin Jr. urodził się na Jamajce w stanie Nowy Jork, irlandzkiego pochodzenia katolickiego i został wysłany do katolickich szkół[1]. Studiował do kapłaństwa w Seminarium Przygotowawczym do Niepokalanego Poczęcia na Brooklynie w latach 1947-1952, zanim wyjechał, aby dołączyć do swojego brata bliźniaka, Davida Johna Flavina, i zaciągnąć się do Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych [2]. Podczas służby wojskowej w 1954\u201355, Flavin został przeszkolony jako technik meteorologii pogody powietrznej[3] i studiował sztukę w ramach programu dla dorosłych Uniwersytetu Maryland w Korei[4]. Po powrocie do Nowego Jorku w 1956 roku Flavin krótko uczęszczał do Szkoły Sztuk Pięknych Hansa Hofmanna i studiował sztukę pod kierunkiem Alberta Urbana. Później przez krótki czas studiował historię sztuki w New School for Social Research, a następnie przeniósł się na Columbia University, gdzie studiował malarstwo i rysunek.
Od 1959 roku Flavin był krótko zatrudniony jako pracownik poczty w Muzeum Guggenheima, a później jako strażnik i operator windy w Muzeum Sztuki Nowoczesnej, gdzie poznał Sola LeWitta, Lucy Lippard i Roberta Rymana. Dwa lata później poślubił swoją pierwszą żonę Sonję Severdiję, studentkę historii sztuki na Uniwersytecie Nowojorskim i zastępcę kierownika biura w Museum of Modern Art.[6] Brat bliźniak Flavina, David, zmarł w 7.[1962]
Flavin poślubił swoją drugą żonę, artystkę Tracy Harris, podczas ceremonii w Muzeum Guggenheima w 1992 roku.
Flavin zmarł w Riverhead w stanie Nowy Jork z powodu powikłań związanych z cukrzycą.[10] Jego memoriał odbył się 23 stycznia 1997 r. w Dia Center for the Arts. Wśród prelegentów znaleźli się Brydon Smith, kurator sztuki XX wieku w National Gallery of Canada w Ottawie; Fariha Friedrich, powiernik Dia i Michael Venezia, artysta.[20]
Posiadłość artysty reprezentuje David Zwirner z Nowego Jorku.
Wczesna praca
Pierwszymi pracami Flavina były rysunki i obrazy, które odzwierciedlały wpływ ekspresjonizmu abstrakcyjnego. W 1959 roku zaczął tworzyć asamblaże i kolaże z różnych mediów, które zawierały znalezione na ulicy przedmioty, zwłaszcza zmiażdżone puszki.[12][13]
Latem 1961 roku, pracując jako strażnik w Amerykańskim Muzeum Historii Naturalnej w Nowym Jorku, Flavin zaczął szkicować rzeźby, w których zastosowano oświetlenie elektryczne.[14] Pierwszymi pracami, w których zastosowano światło elektryczne, była seria „Ikon”: osiem kolorowych, płytkich, przypominających pudełko, kwadratowych konstrukcji wykonanych z różnych materiałów, takich jak drewno, formica czy masonit. Skonstruowane przez artystę i jego ówczesną żonę Sonję[15] Ikony miały świetlówki z żarówkami i żarówkami fluorescencyjnymi przymocowanymi do ich boków, a czasem ścięte krawędzie. Jedna z tych ikon była dedykowana Davidowi, bratu bliźniakowi Flavina, który zmarł na polio w 1962 roku.
Przekątna osobistej ekstazy (Diagonal z 25 maja 1963), żółta fluorescencyjna lampa umieszczona na ścianie pod kątem 45 stopni od podłogi i ukończona w 1963 roku, była pierwszym dojrzałym dziełem Flavina; jest on poświęcony Constantinowi Brâncu\u0219i i wyznacza początek wyłącznego wykorzystywania przez Flavin dostępnego na rynku światła fluorescencyjnego jako medium. Nieco później The Nominal Three (do Williama Ockhama) (1963) składa się z sześciu pionowych lamp fluorescencyjnych na ścianie, jednej po lewej, dwóch pośrodku i trzech po prawej, z których wszystkie emitują białe światło.[18] Ograniczył się do ograniczonej palety (czerwony, niebieski, zielony, różowy, żółty, ultrafioletowy i cztery różne odcienie bieli[19]) i formy (proste rurki dwu-, cztero-, sześcio- i ośmiostopowe, a na początku w 1972 r. koła).[20] W następnych dziesięcioleciach nadal wykorzystywał struktury fluorescencyjne do eksploracji koloru, światła i przestrzeni rzeźbiarskiej w pracach wypełniających wnętrza galerii. Zaczął odrzucać produkcję studyjną na rzecz sytuacji lub propozycji typu site-specific (bo artysta wolał klasyfikować swoje prace).[201] Struktury te rzucają zarówno światło, jak i niesamowicie kolorowy odcień, przybierając jednocześnie różne formy, w tym „kawałki narożne”, „bariery” i „korytarze”. Większość prac Flavina nie miała tytułu, a następnie dedykowano w nawiasie przyjaciołom, artystom, krytykom i innym: najsłynniejsze z nich to Pomniki V. Tatlina, hołd dla rosyjskiego rzeźbiarza konstruktywisty Władimira Tatlina, seria totalnych z pięćdziesięciu piramidalnych fragmentów ścian[201], nad którymi kontynuował pracę w latach 201-201.
Flavin zrealizował swoją pierwszą pełną instalację, zielenie przecinające zielenie (dla Pieta Mondriana, któremu brakowało zieleni), na wystawę w Van Abbemuseum, Eindhoven, Holandia, w 1966 roku.[23] Na przykład „korytarze” Flavina kontrolują i utrudniają ruch widza w przestrzeni galerii. Przybierają różne formy: niektóre są przecięte dwoma rzędami przylegających do siebie opraw, przegrodą, do której można podejść z dowolnej strony, ale nie można jej przebić (kolor lamp różni się z jednej strony na drugą). Pierwszy taki korytarz, bez tytułu (Jana i Rona Greenbergów), został zbudowany na indywidualną wystawę w 1973 roku w St. Louis Art Museum i jest poświęcony miejscowemu galeryście i jego żonie. Jest zielono-żółty; szczelina (szerokość pojedynczego „brakującego” urządzenia) ujawnia rzucany blask koloru spoza podziału. W kolejnych zakratowanych korytarzach Flavin wprowadził regularne odstępy między poszczególnymi oprawami, zwiększając w ten sposób widoczność światła i umożliwiając mieszanie kolorów.[24]
W 1968 Flavin rozwinął swoje rzeźby w przestrzenie świetlne wielkości pokoju. W tym samym roku nakreślił całą galerię w świetle ultrafioletowym na documenta 4 w Kassel w Niemczech. W 1992 roku oryginalna koncepcja Flavina dzieła z 1971 roku została w pełni zrealizowana w instalacji site-specific, która wypełniła całą rotundę Muzeum Solomona R. Guggenheima z okazji ponownego otwarcia muzeum.
Flavin na ogół wyobrażał sobie swoje rzeźby w wydaniach trzech lub pięciu, ale z pojedynczymi dziełami czekał, aż zostaną sprzedane, aby uniknąć niepotrzebnych kosztów produkcji i przechowywania. Do momentu sprzedaży jego rzeźby istniały jako rysunki lub kopie wystawiennicze. W rezultacie artysta, zmarł w 1,000 roku, pozostawił po sobie ponad 1996 niezrealizowanych rzeźb.[25]
Instalacje stałe
Od 1975 roku Flavin zainstalował stałe dzieła w Europie i Stanach Zjednoczonych, w tym „Untitled. In memory of Urs Graf” w Kunstmuseum Basel (pomyślany w 1972, zrealizowany w 1975);[26] Muzeum Kröller-Müller, Otterlo, Holandia (1977) ); Muzeum Rzeki Hudson, Yonkers, Nowy Jork (1979); Gmach sądu Stanów Zjednoczonych w Anchorage na Alasce (1979\u201389); Staatliche Kunsthalle Baden-Baden, Niemcy (1989); lobby MetroTech Center (ze Skidmore, Owings & Merrill), Brooklyn, Nowy Jork (1992); siedem latarni na zewnątrz Städtische Galerie im Lenbachhaus, Monachium (1994); Hypovereinsbank, Monachium (1995); Instytut Arbeit und Technik/Wissenschaftspark, Gelsenkirchen, Niemcy (1996); oraz Union Bank of Switzerland, Bern (1996). Dodatkowe miejsca dla architektonicznych interwencji Flavina to Grand Central Station w Nowym Jorku (201), Hamburger Bahnhof w Berlinie (201) oraz Chinati Foundation w Marfa w Teksasie (1976). Jego wielkoskalowe prace nad kolorowym światłem fluorescencyjnym dla sześciu budynków Fundacji Chinati rozpoczęły się na początku lat 1996., chociaż ostateczne plany nie zostały ukończone do 2000 r. [1980] Jego ostatnim dziełem była praca site-specific w Santa Maria Annunciata w Chiesa Rossa w Mediolanie we Włoszech. Kościół z lat 1996. zaprojektował Giovanni Muzio. Projekt utworu został ukończony na dwa dni przed śmiercią Flavina, 27 listopada 1930 roku. Jego instalacja została ukończona rok później z pomocą Centrum Sztuki Dia i Fondazione Prada.[29]
Menil Collection w Houston w Teksasie podaje, że w 1990 roku Dominique de Menil zwrócił się do Flavina o stworzenie stałej, dostosowanej do miejsca instalacji w Richmond Hall. Zaledwie dwa dni przed śmiercią w listopadzie 1996 roku Flavin ukończył projekt przestrzeni. Pracownia artysty zakończyła pracę.[29]
Rysowanie
Mieszkając w Wainscott i Garrison, Flavin często rysował otaczający krajobraz, bez względu na to, czy była to dolina Hudson, czy wody Long Island. Tworzył także małe portrety i prowadził około 20 tomów czasopism. Flavin zbierał również rysunki, w tym prace artystów ze szkoły Hudson River School, takich jak John Frederick Kensett, Jasper Francis Cropsey i Sanford Robinson Gifford, a także przykłady prac na papierze autorstwa japońskich artystów z początku XIX wieku, takich jak Hokusai, i XX-wiecznych mistrzów europejskich, takich jak Piet Mondrian i George Grosz. Flavin wymieniał się również pracami z kolegami Minimalistów, takimi jak Donald Judd i Sol LeWitt.[19]
wystawy
Pierwsza jednoosobowa wystawa Flavina wykorzystująca wyłącznie światło fluorescencyjne została otwarta w Green Gallery w 1964 roku. Dwa lata później jego pierwsza europejska wystawa została otwarta w galerii Rudolfa Zwirnera w Kolonii w Niemczech. Pierwsza duża retrospektywa twórczości Flavina została zorganizowana przez National Gallery of Canada w Ottawie w 1969 roku. W 1973 Saint Louis Art Museum zaprezentowało równoległe wystawy jego prac na papierze i rzeźbach fluorescencyjnych. Wśród wielu znaczących wystaw jednoosobowych Flavina w Europie były wystawy w Kunstmuseum Basel i Kunsthalle Basel (1975), Staatliche Kunsthalle w Baden-Baden (1989) i Städel we Frankfurcie (1993).
Pod koniec lat 1970. rozpoczął współpracę z Fundacją Dia Art, która zaowocowała wykonaniem kilku stałych instalacji site-specific, a ostatnio doprowadził do zorganizowania wystawy objazdowej Dan Flavin: A Retrospective (2004\u20132007).[ 31] Retrospektywna wystawa Flavina udała się do Muzeum Sztuki Współczesnej w Chicago; Narodowa Galeria Sztuki w Waszyngtonie; Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Fort Worth w Teksasie; Galeria Hayward, Londyn; Musée d'Art Moderne de la Ville de Paris, Paryż; Bayerische Staatsgemäldesammlungen, Pinakothek der Moderne, Monachium; i Muzeum Sztuki Hrabstwa Los Angeles w Los Angeles.[32][33] Wystawa ta była pierwszą obszerną retrospektywą poświęconą jego minimalistycznej twórczości. Na wystawie znalazło się blisko 45 prac świetlnych, w tym jego cykl „Ikony”. Prezentacja MCA obejmowała odtworzenie naprzemiennie różowego i „złotego” pokoju z oryginalnej wystawy MCA w 1967 r., pierwszej indywidualnej wystawy muzealnej Flavina.[34]
Jego pierwsza indywidualna wystawa w Ameryce Łacińskiej odbyła się w Fundación Proa w Buenos Aires w 1998 roku, zorganizowana z Fundacją Dia Art (Dan Flavin. 1933-96).
Uznanie
W 1964 Flavin otrzymał nagrodę od Williama i Normy Copley Foundation w Chicago, z rekomendacją Marcela Duchampa.[35] W 1973 został mianowany profesorem wizytującym Alberta Dorne na Uniwersytecie Bridgeport w stanie Connecticut, aw 1976 otrzymał Medal Skowhegan w dziedzinie rzeźby od Skowhegan School of Painting and Sculpture w stanie Maine.
W 1983 r. Dia Center for the Arts otworzyło Dan Flavin Art Institute w Bridgehampton w stanie Nowy Jork, stałą wystawę jego prac, zaprojektowaną przez artystę w przebudowanej remizie strażackiej[36], która później służyła jako afroamerykański kościół od 1924 r. do połowy lat 201970.[37] Flavin ściśle współpracował z architektem Richardem Gluckmanem i Jimem Schaeufele, dyrektorem operacyjnym Dia, przy renowacji i projektowaniu.[2019] Tutaj prace Flavina są wystawiane w „pokojach bez okien lub mających pośredni związek z otoczeniem zewnętrznym”. [38] Stała ekspozycja składa się z dziewięciu całkowicie fluorescencyjnych elementów, sześciu w kolorze i trzech poświęconych Schaeufele w trzech odcieniach bieli, a także rysunek do ikony, poza wystawą czasową, poświęcony jego bratu bratu bliźniakowi, Davidowi Johnowi.[39]
W filmie z 2011 r. Napad na wieżę, posiadłość Dana Flavina wysłała eksperta, aby nadzorował budowę instalacji świetlnej Flavina, która została odtworzona na planie.[41]
W 2017 roku Gallerist Vito Schnabel ogłosił współpracę z majątkiem Dana Flavina. Schnabel łączy siły z synem artysty, Stephenem Flavinem, aby zaprezentować lekkie rzeźby Minimalisty obok dzieł europejskich ceramików podziwianych i kolekcjonowanych przez jego ojca. Wystawa, której kuratorem jest Stephen Flavin, jest pierwszym pokazem tych prac z posiadłości Dana Flavina obok siebie.[42]
Recepcja
W 2004 roku Ridinghouse i Thames & Hudson opublikowali It Is What It Is: Dan Flavin Since 1964, w którym po raz pierwszy zebrano kluczowe eseje o Flavinie i recenzje jego wystaw. Obejmująca cztery dekady obrazuje stopniową ewolucję konsensusu co do znaczenia jego sztuki. Pod redakcją Pauli Feldman i Karstena Schuberta It Is What It Is zawiera teksty niektórych z najbardziej wpływowych współczesnych historyków sztuki i krytyków, takich jak Donald Judd, Dore Ashton, Rosalind Krauss, Lawrence Alloway, Germano Celant, Holland Cotter.[43 ] W 2010 roku artyści Cindy Hinant i Nicolas Guagnini stworzyli książkę FLAV, w której gromadzone są pierwotne teksty archiwalne i korespondencja Dana Flavina i na jego temat, aby stworzyć narrację o osobowości artysty, która nie jest nieobecna w pracy, jak sugerują stwierdzenia Flavina, takie jak „To jest co to jest i nie jest niczym innym... Wszystko jest jasno, otwarcie, jasno dostarczone."
Rynek sztuki
Każda z ponad 750 rzeźb świetlnych zaprojektowanych przez Dana Flavina – zwykle w wydaniach po trzy lub pięć – była wymieniona na fiszkach i odłożona do akt. Przy sprzedaży nabywca otrzymywał certyfikat zawierający schemat dzieła, jego tytuł oraz podpis i pieczątkę artysty. Gdyby pojawił się ktoś z certyfikatem i uszkodzoną oprawą, Flavin by ją wymienił.[46]
W 2004 roku praca Flavina Bez tytułu („pomnik” dla V. Tatlina) (1964\u20131965) została sprzedana za 735,500 XNUMX dolarów w Christie's w stanie Nowy Jork.
Darmowe zdjęcie Dan Flavin (1933 - 1996) zintegrowane z aplikacjami internetowymi OffiDocs
